Als uitvaartleider ga je eigenlijk altijd naar de mensen thuis om de uitvaart van de dierbare te bespreken. Hun thuis is hun privé en je ontmoet hen in een situatie waarin men zich allerminst goed voelt. Het is belangrijk dat je als uitvaartleider dan een rustgevende uitstraling hebt of dat je met woorden en je houding die geruststelling kunt geven tijdens zo’n gesprek. Het is belangrijk dat de familie zich in hun eigen huis wat kan ontspannen bij het nemen van zoveel beslissingen.


De huizen waarin je komt zijn dan ook heel divers, maar dat geldt zeker ook voor de situaties. Niet één familie of uitvaartbespreking is dezelfde en verdriet is niet te meten aan de hoeveelheid tranen die vloeit. Heel vaak is juist de stilst aanwezige persoon diegene die ik sterk in de gaten houdt. Dit, om te zien of zijn of haar verdriet wel de aandacht krijgt die het verdient.


De verhalen die dan meestal verteld worden tussen de besluitvormingen door, zijn vaak heel warm en soms zelfs grappig. Anekdotes worden met elkaar uitgewisseld, herinneringen gedeeld en vaak leidt dat tot heel warme, zelfs gezellige gesprekken. Mensen die ik dat vertel, vinden dat soms raar overkomen. Een mens in rouw echter maakt verschillende stadia door. Natuurlijk zijn de omstandigheden van de gebeurtenissen wel heel bepalend hierin. Liefhebbenden kunnen ook kwaad zijn of verdrietig, teleurgesteld, wanhopig, verloren, cynisch en zelfs agressief. Maar toch ook is er altijd wel een moment van humor. Hoe cliché ook: Rouwen doe je toch echt met een lach en een traan. Als mensen zich verontschuldigen voor een uit-de-hand-gelopen-lachbui herinner ik ze hier graag aan. Zelf ben ik altijd wel blij voor de familie als ze het zo kunnen beleven, want het delen in verdriet maakt dat er weer een stukje wordt afgesloten in een rouwproces.


Voorafgaand aan de uitvaart van een te jong gestorven man, kwam ik tot de ontdekking dat de verkeerde knoppen bij de kist waren geleverd. Ik kon dit, gezien het tijdstip, niet meer op tijd corrigeren voordat de familie zou komen voor het afscheid. In plaats van sluitknoppen lagen er acht lange grote schroeven klaar. Tijd dus om te improviseren.


De airco-monteur bleek de reddende engel nadat ik de arme man tijdelijk van zijn schroevendraaier had beroofd. Je moet immers steeds creatief blijven denken. Met toch wel wat zweet in mijn handen ontving ik de familie en begeleidde het afscheid nemen in het uitvaartcentrum van het crematorium. Toen kwam het moment om de kist te sluiten en zij wilden dit met elkaar doen. Hoewel ik daar een voorstander van ben en wanneer mensen het ook aankunnen, hoopte ik dit keer stiekem dat ze het aan mij wilden overlaten.


De rouwkamer stond vol, want iedereen wilde helpen. Dit is altijd een bijzonder moment. Iets wat ik met liefde begeleid. Als het moment daar is om ‘knoppen’ dicht te draaien overhandig ik hun het mandje met de schroeven en de schroevendraaier. Maar net als ik wil uitleggen dat dit normaliter anders hoort te zijn, proest de schoonvader van de overleden man het uit van het lachen en zegt: “Zo kerel, gaat het er toch eens van komen dat we je eindelijk mogen helpen met klussen”. En vol verve helpt men om beurten mee met het dichtschroeven van de kist. Soms denk ik wel eens of dingen gebeuren omdat ze zo moeten gebeuren.

Patty-Lou Leenheer | Getijden Uitvaartzorg.nl
06 11 22 57 20 | Kennemerland | IJmond | Bollenstreek